1. Staraj się jak najwięcej mówić o przedszkolu. Mów, że będzie się mogło tam bawić z kolegami, rysować kredkami i lepić z plasteliny i że będą tam duże sale i nowe zabawki. Jeśli będzie ci zadawało pytania, nie pozostaw żadnego z nich bez odpowiedzi.

2. Dziecko musi wiedzieć, jak wygląda jego przedszkole. Skorzystaj z dni adaptacyjnych, zapoznaj je z szatnią, toaletą pokaż kąciki zainteresowań w salach.

3. Wybierzcie się razem z dzieckiem na zakupy – pozwól żeby wybrało kapcie do przedszkola.

4. Jeśli dziecko miało mało kontaktów z rówieśnikami nadrabiaj to teraz – zaproś do siebie znajomych z dziećmi, lub wybierzcie się na plac zabaw. Postaraj się, żeby dzieci bawiły się bez twojego udziału.

5. Sprawdź, czy twoje dziecko potrafi samodzielnie wykonywać proste czynności – zakładać czapkę, sweter, wkładać kapcie, jeść łyżką i widelcem. Jeśli ma problemy, poćwiczcie razem. Chwal je za każdy nawet najmniejszy sukces.

6. Jeśli dziecko nigdy nie rozstawało się z domem, zostaw je na godzinę lub dwie u dziadków lub znajomych. To bardzo ważne, gdyż w przeciwnym razie przedszkole będzie mu się kojarzyło z pierwszym rozstaniem.

7. Nie zamartwiaj się, że dziecko idzie do przedszkola, nie bój się, że nie da sobie rady. Ono od razu wyczuje twoje nastroje i będzie negatywnie nastawione do tego nowego etapu w swoim życiu.

Dla dobrej adaptacji w nowym środowisku jakim jest przedszkole, trzyletnie dziecko powinno mieć opanowane następujące czynności:

– samodzielne jedzenie łyżką i widelcem,
– mycie rąk,
– czynności higieniczne przy załatwianiu potrzeb fizjologicznych,
– zdejmowanie i ubieranie podstawowych części garderoby (np. nakładanie kapci),
– rozpoznawanie swoich rzeczy wśród innych,
– dmuchanie nosa,
– znajomość swojego imienia i nazwiska.

RADY NA PIERWSZE WRZEŚNIOWE DNI

Nie przedłużaj pożegnania z maluchem. Wystarczy całus na dowidzenia. Długie przytulanie, nie ułatwia sprawy. Dziecko wyczuwa, że mama jest zdenerwowana i zatroskana, więc samo też czuje się niepewnie.
Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu, będzie wiedziało, że łzami może wszystko wymusić. W tej materii trzeba być konsekwentnym. Nie wolno ustępować dziecku, które płacze i protestuje. Jeśli raz złamiesz się, pokażesz mu, że wystarczy głośno protestować, a mama i tata znajdą jakieś inne rozwiązanie. W ten sposób okres adaptacyjny będzie przeciągał się w nieskończoność.
Nie przekupuj dziecka. Nie obiecuj : „jeśli pójdziesz do przedszkola dostaniesz lalkę (samochód)”, kiedy będziesz odbierała je z przedszkola możesz dać mu jakiś malutki prezencik, ale nie może to być forma przekupywania. Warto natomiast obiecać mu wspólne spędzenie czasu. Perspektywa jakiegoś miłego zajęcia z mamą lub tatą po powrocie do domu pocieszy je.
Nie sugeruj, że przedszkole jest za karę, a po przedszkolu zaczyn a się prawdziwa zabawa. Kontroluj się, co mówisz, zamiast : „Już możesz wracać do domu”, powiedz : „Teraz idziemy do domu”. To niby niewielka różnica, ale pierwsze zdanie sugeruje sytuację przymusową , drugie – nie.
Nie zmuszaj aby dziecko po przyjściu do domu zaraz opowiadało, co wydarzyło się w przedszkolu. To powoduje niepotrzebny stres.
Nie urządzaj śledztwa na temat … jedzenia. Nie zanudzaj codziennie dziecka pytaniem, co dzisiaj jadło. To nie jest ciekawy temat rozmowy dla kilkulatka. Dziecko może też po prostu nie pamiętać, co jadło. Jadłospis każdego dnia można samemu przeczytać  – wisi na tablicy w przedszkolnym holu.
Ubranie dziecka musi być wygodne i nie może sprawiać kłopotów. Pozostaw w szafeczce dodatkowe rzeczy do ubrania, uprzedź je, że gdy pobrudzi lub zmoczy ubranie, może przebrać się w czyste. Odbierając z przedszkola nie wypytuj, dlaczego założyło inne rzeczy. Jeśli samo ci o tym opowie, wysłuchaj cierpliwie, staraj się nie narzekać i nie dziwić.
Pozwól zabrać do przedszkola ulubioną zabawkę – przytulankę, poprzez kontakt z czymś bliskim przypominającym dom stwarza się dziecku poczucie bezpieczeństwa
W rozmowach o przedszkolu podkreślaj jego dobre strony, ale nie odbieraj dziecku prawa do własnej oceny życia przedszkolnego. Dobrze jest pozwolić dziecku się wyżalić i podtrzymać go na duchu. Warto rozpoznać sytuacje trudne, przedyskutować postępowanie. Dziecko powinno wiedzieć, że może w takich chwilach zaufać swojej Pani tak samo jak mamie.
Warto nawiązać dobry kontakt i stałą współpracę z nauczycielkami danej grupy. Warto dowiadywać się o różne sprawy dotyczące pobytu dziecka w przedszkolu, jak radzi sobie podczas zabaw i zajęć, czy ma jakieś problemy i nad czym dobrze byłoby popracować w domu.

CZYNNIKI UTRUDNIAJĄCE ADAPTACJĘ:

– brak zaufania do placówki, podejrzliwość wobec personelu,
– niepokój, lęk, poczucie zagrożenia,
– brak jasnych reguł, zmienność w ich przestrzeganiu,
– brak doświadczeń społecznych w kontaktach z innymi dorosłymi i dziećmi,
– nadopiekuńczość, wyręczanie dziecka w czynnościach związanych z samoobsługą,
– straszenie dziecka przedszkolem, ciociami, itp.,
– pośpiech, zdenerwowanie, spóźnianie – brak czasu dla dziecka, zabieganie,
– brak zrozumienia dla trudnych zachowań dziecka, obrażanie się na dziecko, odrzucenie,
– zmiana rytmu i trybu życia dziecka.